Vandaag is het 43 jaar geleden dat ik mijn vader verloor door zelfdoding. Ik was nog maar 12 jaar. Zijn sterfdag is allang geen verdrietige dag meer, het is meer een dag dat ik de liefde vier.
Ik herinner de avond van zijn overlijden nog goed. Bij de supermarkt had ik een paar boodschappen gedaan en toen ik bij de voordeur stond, hoorde ik achter de deur dat er slecht nieuws was…
Dat mijn vader zichzelf van het leven beroofd had, kon ik als kind bevatten. Er is geen moment geweest dat ik boos was, mij in de steek gelaten heb gevoeld, mij schuldig heb gevoeld; de emoties die heel normaal zijn bij nabestaanden van zelfdoding. Als kind voelde ik dat het voor hem zo uitzichtloos was. Mijn papa, waar ik mij zo gewenst bij voelde. Die mij lieten voelen hoeveel hij van mij hield. Die mij meenam met vissen, zijn sierduiven liet voeren, de schoonheid van de natuur liet zien en ongelofelijk veel humor had. En toen hij depressief werd, ik op schoot zat en hem vertelde dat hij verdrietige oogjes had. Zijn blik begon steeds meer te verstarren.
Toen hij overleden was, lag hij met een bijna glimlach opgebaard. Het was weer mijn papa. En ik heb alleen maar liefde gevoeld. En natuurlijk een immens gemis.
De liefde die ik heb meegekregen, ben ik zo enorm dankbaar voor. Het heeft mij gevormd, het was een stevige basis.
Vandaag wilde ik weer in de avond naar buiten. In tegenstelling tot 43 jaar geleden waar het de hele dag regende, was er nu een prachtige grote oranje zon te zien. En pap ik weet niet wat je voor mij hebt georganiseerd in deze avondwandeling, maar het was magisch. Wandelend over de landerijen heb ik nog nooit zoveel vogels tegelijk horen fluiten. Heb jij dit orkest voor mij geregeld? Tot twee keer toe kwamen de ganzen waar ik altijd langs wandel, naar mij toe gesneld. Er vlogen duiven over mij heen en er liepen 2 grote hazen. De tulpenbomen stonden in bloei en het rook heerlijk. Er was zoveel licht en liefde.
Dank je wel pap. Ik hou van je.
